زمینه وهدف: هرجاکه نامی از فرماندهی انتظامی به میان می آید، اولین چیزی که به ذهن خطور می کند آمادگی جسمانی و روحی کارکنان و به تبع آن آمادگی رزمی این نیروهاست. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر ورزش های گروهی و انفرادی بر میزان آمادگی جسمانی کارکنان ناجا می باشد. روش: از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی و پیمایشی است، جامعه آماری شامل ورزشکاران رشته های گروهی و انفرادی به تعداد 168نفر و روش نمونه گیری از نوع غیراحتمالی هدفمند می باشد، ابزار تحقیق در دو بخش گردآوری اطلاعات و مطالعات نظری بود و در بخش دوم اطلاعات حاصل از آزمون های جسمانی شامل شنای روی دست، دراز نشست، دوی60متر، دو2400متر و دو9*4 پس از ورود در نرم افزارspss مورد تحلیل قرار گرفتند. روایی ابزار پژوهش صوری و پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ، 95/0 محاسبه شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات در بخش توصیفی از فراوانی، درصد، درصد فراوانی تجمعی، میانگین و انحراف استاندارد ودر بخش پاسخ به سوالات تحقیق از آزمون تی استفاده شده است. یافته ها: در سه شاخص استقامت قلبی و عروقی، چابکی، استقامت عضلات کمربند شانه ای تفاوت معناداری بین ورزش های گروهی و انفرادی وجود دارد و میانگین نمره آمادگی جسمانی ورزش های گروهی بیش از ورزش های انفرادی است اما در دو شاخص استقامت عضلات شکم و شاخص سرعت تفاوت معناداری بین نمرات آمادگی جسمانی ورزش های گروهی و انفرادی وجود ندارد. نتیجه گیری: ورزشکاران رشته های گروهی به دلیل حضور سایر ورزشکاران و ایجاد حس رقابت و تعامل بیشتر با مربیان ازعملکرد جسمانی مناسب تری در5شاخص موردنظر نسبت به ورزشکاران رشته های انفرادی دارند، ازطرفی انجام ورزش های گروهی برای سازمان های گسترده نظیرناجا برای تربیت نیروی انسانی و ترویج فرهنگ ورزش و ارتقا آمادگی جسمانی از نظر اقتصادی مقرون به صرفه تر خواهد بود.